ഒരു മറുകിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളിലൂടെ.......

അവ്യക്തമായി ഇപ്പോഴും ഓര്‍മ്മയിലുണ്ട്,
അക്കാകുക്കാടെ ബാല്യകാലം

തൃശ്ശൂരിലെ ഞാന്‍ ജനിച്ചു വളര്‍ന്ന എന്‍റെ ഗ്രാമം,
എന്‍റെ വീട്.
ഉപ്പ,ഉമ്മ,രണ്ട് അനുജന്മാര്‍..,

എനിയ്ക്ക് നാല് വയസ്സ് ആയപ്പോഴേയ്ക്കും ഉപ്പ  പ്രവാസജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്ത് ബഹറിനിലെയ്ക്ക് കപ്പല്‍ കയറിയിരുന്നു.

പതിമൂന്നു വര്‍ഷം മഹത്തായ ഇന്ത്യന്‍മിലിട്ടറിയില്‍ സേവനമനുഷ്ടിച്ചശേഷം,
മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെയാണെങ്കിലും
കുടുംബത്തിന്‍റെ സാമ്പത്തികഭദ്രത കുറേകൂടി ഊട്ടിയുറപ്പിയ്ക്കുന്നതിനു വേണ്ടി പ്രവാസജീവിതം തിരഞ്ഞെടുത്ത എന്‍റെ ഉപ്പ തന്നെയാണ് ദൈവം കഴിഞ്ഞാല്‍ ഇന്നും എന്‍റെആരാധ്യപാത്രം.

അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ സമയം വരെ തരക്കേടില്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍തന്നെ അക്കകുക്കാടെ കുടുംബം ജീവിയ്ക്കുന്നു,ദൈവത്തിനു സ്തുതി.
അങ്ങിനെ ഞാനും ഉമ്മയും രണ്ട് അനുജന്മാരും വീട്ടില്‍..,

ഈ കാലഘട്ടത്തിലെ ചില ഓര്‍മ്മകളിലേയ്ക്കാണ് അക്കാകുക്ക പോകുന്നത്.

ഉമ്മ എന്നെ കുളിപ്പിയ്ക്കാനായി തൊട്ടടുത്തുള്ള വീട്ടിലേയ്ക്ക് കൊണ്ട്
പോകുമായിരുന്നു.,,വല്ലപ്പോഴും.
അവിടെ ഒരു കുളമുണ്ട്.എന്‍റെ ഉപ്പാടെ അമ്മാവന്‍റെ
വീടാണ് ഇത്.എനിയ്ക്ക് ഒരു അഞ്ച് വയസ്സ് പ്രായം വരും എന്നാണ് എന്‍റെ
ഓര്‍മ്മ.ഏതാണ്ട് എന്‍റെ പ്രായത്തില്‍ തന്നെയുള്ള ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ആവീട്ടിലും
ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഉപ്പാടെ അമ്മാവന്‍റെ മകള്‍,
പേര് റജുല.
വെള്ളാരംകണ്ണുകളും,ചുരുണ്ടമുടികളുംഒക്കെയുള്ള വെളുത്തുതുടുത്ത ഒരു കുസൃതിക്കുട്ടി.

വളരെ അവ്യക്തമായി ഈ റജുല
യുമായി വീടിന്നുപരിസരത്തും,പറമ്പിലുമൊക്കെ കളിയ്ക്കാറുള്ളതുമൊക്കെ
പിന്നീട് പലപ്പോഴും ഓര്‍മ്മയില്‍ വരാറുണ്ട്.

പിന്നീട്,എന്നുപറയുവാന്‍ കാരണമുണ്ട്.ഏതാണ്ട് ഒരു വര്‍ഷക്കാലമേ
എനിയ്ക്ക് റജുലയുമായി ചങ്ങാത്തം ഉണ്ടായിരുന്നുവുള്ളൂ.....
എന്‍റെ ഓര്‍മ്മയുള്ള സമയത്ത്.
വീടിനടുത്തുള്ള സ്കൂളിലേയ്ക്കും ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു യാത്ര.
ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ വ്യക്തത വളരെ കുറവാണ് ഈ രംഗങ്ങള്‍ എല്ലാം.

.
രണ്ടാം ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങുന്നതിനു മുന്‍പായി
എന്തെല്ലാമോ കാരണങ്ങള്‍ കൊണ്ട്ഏറെ ദൂരെയുള്ള ഉപ്പാടെ തറവാട്ടിലേയ്ക്ക് ഞങ്ങള്‍ക്ക് താമസം മാറേണ്ടി വന്നു.

അങ്ങിനെ റജൂലയുമായുള്ള സ്കൂളില്‍പ്പോക്കും,ചങ്ങാത്തവും എല്ലാം
അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടിവന്നു.


പിന്നീട് ആ വീട് ആര്‍ക്കോ വിറ്റു.

നീണ്ട പത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു. ഈ കാലയളവിനുള്ളില്‍ ഒരിയ്ക്കല്‍പോലും
റജുലയെ കാണാന്‍ സാധിച്ചിട്ടില്ല.കാരണം,ഉപ്പയും,ഉപ്പാന്‍റെ സഹോദരീ
സഹോദരന്മാരും,ഉപ്പാന്‍റെ അമ്മാവന്‍റെ വീടുമായി കടുത്ത ശത്രുതയിലായി.
അതുകൊണ്ട്തന്നെ ഞങ്ങളുടെ തറവാട്ടിലെ ഒരു ചടങ്ങുകളിലും
അവരെ പങ്കെടുപ്പിച്ചില്ല.തിരിച്ച് ഇങ്ങോട്ടും റജൂലയുടെ വീട്ടുകാരും
അങ്ങിനെ തന്നെ,
. ഈ ബദ്ധശത്രുക്കള്‍ എന്നോക്കെ പ്പറയില്ലേ?...
ഏതാണ്ട് അതുപോലൊരു അങ്കം!...

വര്‍ഷങ്ങള്‍ അങ്ങിനെ കടന്നുപോയി.സാഹിത്യകാരന്മാര്‍ പറയുന്ന പോലെയാണെങ്കില്‍ ഋതുഭേദങ്ങള്‍ മാറി മറിഞ്ഞു.ശിശിരവും,വസന്തവും,വേനലും,വര്‍ഷവും അതിന്‍റെതായ സമയാസമയങ്ങളില്‍ വന്നുപൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.

ഇടയ്ക്കിടെ റജുലയെക്കുറിച്ച് ഓര്‍മ്മവരാറുണ്ടായിരുന്നു.
മിക്കവാറും,
അവളെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഒരു "മറുക്" മനസ്സില്‍ തെളിയും.
മറുക് അങ്ങിനെ കാണാന്‍കൊള്ളാവുന്ന സ്ഥലത്തൊന്നും അല്ല കേട്ടോ.
സ്വകാര്യമായി പറയാം.

അതു റജൂലയുടെ ചന്തിയില്‍ ആയിരുന്നു.

മറുക് എന്ന്പറഞ്ഞാല്‍ കൈപ്പത്തി വലിപ്പത്തില്‍ ഉള്ള മറുക്.
അതുകൊണ്ടായിരിയ്ക്കാം,
ഒരു പക്ഷെ ഈ മറുക് മനസ്സില്‍ വളരെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷവും
മായാതെ കിടന്നത്.
ഇത് അക്കാകുക്കാക്ക്
എങ്ങിനെയാ അറിയുകയെന്നു നിങ്ങള്‍ സംശയിച്ചേക്കും.
അതല്ലേ..രസം തുടക്കത്തില്‍ ഒരു കുളത്തില്‍ അക്കാകുക്കാനെ ഉമ്മ കുളിപ്പിയ്ക്കാന്‍ കൊണ്ടുപോയിരുന്ന കാര്യം പറഞ്ഞില്ലേ?....
റജുലയെയും ചിലപ്പോഴൊക്കെ അക്കാകുക്കാടെ ഉമ്മ തന്നെയായിരുന്നു
ഈ കുളത്തില്‍ അക്കാകുക്കാടെയൊപ്പം കുളിപ്പിച്ചിരുന്നത്.
ആദ്യമൊക്കെ ഈ മറുക് "കരി"യാണന്നാണ് ഞാന്‍ ധരിച്ചിരുന്നത്.

അഞ്ച് വയസ്സിന്‍റെ വിവേകമല്ലേയുള്ളൂ....

ഈ നാല്‍പ്പത്തിരണ്ടാം വയസ്സിലും അതിനു ഒട്ടേറെ വ്യത്യാസങ്ങളോന്നും
സംഭവിച്ചിട്ടില്ല,
എന്നുള്ള പരമാര്‍ത്ഥവും പോകെപോകെ നിങ്ങള്‍ക്ക്
മനസ്സിലായിക്കൊള്ളും....

റജുലയുടെ ഈ ചന്തിയിലെ മറുക് 'കരി'യാണെന്നു തെറ്റിദ്ധരിച്ച്‌ അക്കാകുക്കായും
കുറെ സോപ്പ് തേച്ചു വൃത്തിയാക്കാന്‍ നോക്കിയതുമെല്ലാം......
അവ്യക്തമായി ഓര്‍മ്മയില്‍ ഉണ്ട്,ഇപ്പോഴും.....

അങ്ങിനെ റജുല മനസ്സില്‍, ഇടയ്ക്കിടെ ഒരു വിങ്ങലായും,
ഓര്‍മ്മയായും, നൊമ്പരമായുമൊക്കെ എത്തിനോക്കി പ്പോയിരുന്നു.
അങ്ങിനെ മഹത്തായ പത്തുവര്‍ഷത്തെ സ്കൂള്‍ജീവിതം
അക്കാകുക്ക വിജയശ്രീലാളിതനായി പൂര്‍ത്തിയാക്കി.
പിന്നെ കോളേജ് ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക്.......

അവിടെ നിന്നാണ് ഈ ബാല്യകാലത്തിലെ മറുകിന്‍റെ നൊമ്പരങ്ങള്‍ക്കു
പരിസമാപ്തിയുണ്ടാവുന്നത്.
.
പതിനോന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം അക്കാകുക്ക കോളേജില്‍ വെച്ച്
വളരെ യാദൃശ്ചികമായി ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ കാണുന്നു.

എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന വെള്ളാരം കണ്ണുള്ള
ഒരു പെണ്‍കുട്ടി,
എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന ചുരുണ്ട തലമുടിയുള്ള
ഒരു പെണ്‍കുട്ടി
മെലിഞ്ഞു കൊലുന്നനെയുള്ള
ഒരു പെണ്‍കുട്ടി........

ഒന്നാം വര്‍ഷ പ്രീഡിഗ്രിയ്ക്ക് പ്രവേശനഇന്റര്‍വ്യു വിനായി ഉമ്മയുമൊരുമിച്ച് കൊടുങ്ങല്ലൂര്‍ അസ്മാബി കോളേജില്‍ എത്തിയ അന്നായിരുന്നു ഈ കണ്ടുമുട്ടല്‍.

എന്‍റെ അയല്‍വീട്ടിലെ രവിമേനോന്‍റെ മകള്‍, ഒരു ബിന്ദു-കെ-മേനോന്‍
ഈ കോളേജില്‍ ബി-എസ്-സി യ്ക്ക് പഠിയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
അങ്ങിനെയാണ് തൊട്ടടുത്ത്‌ ഒരു കോളേജ് ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടുകൂടി എനിയ്ക്ക്
ഈ കോളേജിലേയ്ക്ക്‌ തന്നെ ഒരു ലിങ്ക് വന്നുപെട്ടത്!!!.

ഈ അസ്മാബി കോളേജിന്, മറ്റുള്ള കോളേജുകളെ അപേക്ഷിച്ച് ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്. അതായത് ഇവിടെ ഒരു സ്കൂള്‍ അന്തരീക്ഷമാണ്.
ഷിഫ്റ്റ്‌ സമ്പ്രദായം ഇല്ല., പോസ്റ്റ്‌ ഗ്രാജുവേഷന്‍ കോഴ്സുകള്‍ ഇല്ല.,
എല്ലാ ബാച്ചുകളും ഓരോന്നേയുള്ളൂ., രാവിലെ പത്തുമണി മുതല്‍
വൈകീട്ട് നാലുമണി വരെയാണ് പഠനസമയം.
ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ടോട്ടല്‍സ്ട്രങ്ങ്ത് ഒരു ആയിരത്തി-അഞ്ഞൂറിന് താഴേയേ വരൂ.... ഇതിനാല്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും പരസ്പരം അടുത്തറിയാനും,സൗഹ്യദങ്ങള്‍  പങ്കുവെയ്ക്കാനും ഒരുപാട് സമയവും,
സൗകര്യവുമെല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു.

{ഇപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതി ഇങ്ങിനെയൊന്നുമാവില്ല- കേട്ടോ....
ഇതൊരു ഇരുപത്തിയഞ്ച് വര്‍ഷം മുന്‍പ് നടന്ന കഥ - അല്ല - സംഭവമല്ലേ,!!! }

അങ്ങിനെ ഈ ബിന്ദു-കെ-മേനോന്‍ ആണ് , നമ്മള്‍ മുന്‍പ് പറഞ്ഞുനിര്‍ത്തിയില്ലേ?.... ചുരുണ്ട മുടിയും  വെള്ളാരംകണ്ണുകളുമൊക്കെയുള്ള  ഒരു പെണ്‍കുട്ടി, അവളെ എനിയ്ക്കു
പരിചയപ്പെടുത്തിതരുന്നത്.

പേര് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ത്തന്നെ മനസ്സില്‍ ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടി.

'റജുല'

ആ മുഖത്തേയ്ക്കു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കിയപ്പോള്‍ എവിടെയോ കണ്ടുമറന്നപോലത്തെ ഒരു തോന്നല്‍..,
പിന്നീട് വിശദമായി അടുത്തറിഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായി ,
ഇവള്‍ തന്നെയാണ്എന്നേക്കാള്‍ ഒരുവയസ്സ്മാത്രം പ്രായക്കൂടുതല്‍ ഉള്ള ബാല്യത്തിലെ എന്‍റെ കളിക്കൂട്ടുകാരി- എന്‍റെ ഉപ്പാന്‍റെ അമ്മാവന്‍റെ മകള്‍---- -
റജുല തന്നെയെന്ന്.

ഒരുപാട് ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്‍റെ മനസ്സിലൂടെ മിന്നിമറിഞ്ഞു. എന്തെല്ലാം വികാര- വിചാരങ്ങളാണ് എന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ കഴുയുന്നില്ല. പക്ഷേ...
ഒന്നെനിയ്ക്കറിയാം. എന്‍റെ നഷ്ടപ്പെട്ട ബാല്യം അന്നുമുതല്‍ എനിക്കു തിരിച്ചു കിട്ടുകയായിരുന്നു .

ഒരു നിധി കിട്ടിയ സന്തോഷത്തോടെ റജുല എന്‍റെ ഇരുകൈകളും കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു
നിന്ന് വിതുമ്പിയത് എനിയ്ക്ക് ഇന്നലെക്കഴിഞ്ഞപോലെ തോന്നുന്നു.

നഷ്ടപ്പെട്ട ഞങ്ങളുടെ ബാല്യം ഞങ്ങള്‍ അവിടന്നങ്ങോട്ട് തിരിച്ചുപിടിക്കുകയായിരുന്നു.

അവളുടെ വെള്ളാരംകണ്ണുകളുടെ തിളക്കം, പത്തുവര്‍ഷങ്ങളുടെ ശക്തിയോടെ
ഞാനെന്‍റെ മനസ്സിലേയ്ക്ക് ആവാഹിക്കുകയായിരുന്നു.

അതൊരു പ്രണയമായിരുന്നില്ല......
ഒരു പിടിച്ചടക്കലായിരുന്നു.....
പരസ്പരം.... ഞങ്ങള്‍ക്ക്.

അങ്ങിനെ കോളേജ്പ്രവേശം കഴിഞ്ഞു.
ക്ലാസ് തുടങ്ങി....
പുതിയലോകം.... പുതിയ കൂട്ടുകാര്‍.. ....,....
ശരിയ്ക്കും മനസ്സില്‍ ആഹ്ലാദങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റത്തിന്‍റെ നാളുകള്‍.

തൃപ്രയാറില്‍ നിന്നും രാവിലെ ഒന്‍പതു മണിക്ക് പുറപ്പെട്ട് പത്ത്മണിക്ക്
കോളേജിന്‍റെ മുന്‍പിലെത്തുന്ന 'മണികണ്0ന്‍' എന്ന ബസ്സ് നോക്കി എന്നേയും
ബിന്ദു-കെ-മേനോനേയും  പ്രതീക്ഷിച്ച് ക്യാമ്പസ്സിന്‍റെ മുന്‍പില്‍ ഉണ്ടാവുന്ന
റജുല എന്‍റെ സ്ഥിരം വിഷുകണിയായി മാറുകയായിരുന്നു.

ക്ലാസ്സില്ലാത്ത സമയം മിക്കവാറും ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചുള്ള കറക്കമായിരിയ്ക്കും
ക്യാമ്പസ്സില്‍., കക്ഷിക്ക് വേറെ രണ്ട് തോഴിമാരുമുണ്ട്.
ഒരു സ്വപ്ന, പിന്നെ ഒരു രേഖ ,....
പോകേ പോകേ ഞങ്ങള്‍ നാല്പേരും ഒരു ഗാംഗ് ആയി തീര്‍ന്നു.

കുറ്റം പറയരുതല്ലോ....!!!  എന്‍റെ ഒടുക്കത്തെ ഗ്ലാമര്‍ ആണോ എന്നറിയില്ല.
ഈ മൂന്ന്പേര്‍ക്കും എന്നേയുംകൂട്ടി ക്യാമ്പസ്സില്‍ ചുറ്റിയടിയ്ക്കാന്‍ ഒരു വല്ലാത്ത ഉത്സാഹമായിരുന്നുവെന്ന് വേണം കരുതാന്‍..,
എന്തായാലും ഞാനും ഇതെല്ലാം ശരിക്കും ആസ്വദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ഓരോ ഹവര്‍ കഴിയുമ്പോഴും ക്ലാസ് വരാന്തയില്‍ എന്നെ കാത്തുനില്‍ക്കുന്ന
റജുലയോ ഗാംങ്ങോ ഉണ്ടാവും. സീനിയേഴ്സ് അല്ലേ?...  എനിയ്ക്കും ഒരു
സുരക്ഷിതത്വം ഫീല്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു..

{ഞാന്‍ പറഞ്ഞല്ലോ.. എന്നേക്കാള്‍ ഒരു വര്‍ഷം പ്രായക്കൂടുതല്‍ ഉള്ള റജുല
സ്വാഭാവികമായും രണ്ടാംവര്‍ഷപ്രീഡിഗ്രി വിദ്യാര്‍ഥിനി}

ഒരു തരം അടങ്ങാത്ത ഇഷ്ടമോ, വാത്സല്യമോ ആയിരുന്നു ....
അവള്‍ക്കെന്നോട്......
കോളേജിലെ എന്‍റെ ഗാര്‍ഡിയനായി റജുല സ്വയം അവരോധിക്കുകയായിരുന്നു.

ഒന്നാംക്ലാസ്സില്‍ നമ്മുടെ അനിയനേയോ, അനിയത്തിയെയോ പുതുതായി ചേര്‍ത്താല്‍ നമ്മള്‍ ഇടയ്ക്കിടെ അവരുടെ ക്ലാസ്സിലും, പരിസത്തും ഒക്കെ
പ്പോയി അവര്‍ക്ക് വേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ നോക്കില്ലേ?....
ഏതാണ്ട് ആ ഒരു കാറ്റഗറിയില്‍ ആയിരുന്നുവെന്നുതോന്നും റജുലാടെ
ചിലനേരത്തേ പരാക്രമം കണ്ടാല്‍....,...

അസ്മാബി-കോളേജ്-ക്യാമ്പസ്സിന്‍റെ മാത്രം സ്വകാര്യ അഹങ്കാരമായ
മനോഹരമായ കാറ്റാടിമരങ്ങള്‍ക്കിടയിലൂടെ നെല്ലിക്ക ഉപ്പ്കൂട്ടി ചവച്ചു
നടന്നപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ അനുഭവിച്ചത് കയ്പ്പും, മധുരവുമൊന്നുമായിരുന്നില്ല.
മറിച്ച്, നീണ്ട പത്തുവര്‍ഷങ്ങളിലൂടെ പൂത്തു-തളിര്‍ത്തു കടന്നുപോയ
ഒരുപാട് തേന്‍നെല്ലിക്കകളുടെ ഇരട്ടിമധുരം തന്നെയായിരുന്നു.

(തേന്‍-നെല്ലിക്കയെകുറിച്ച് പറയാത്തതിന്‍റെ പേരില്‍ ഒരു സുഹൃത്തും
പ്രതിഷേധിയ്ക്കാനിടവരരുത്)

സത്യംപറയട്ടെ...
ആദ്യത്തെ രണ്ടാഴ്ചകളില്‍ രണ്ടിന് പോകുന്ന എന്നെ ബോയ്സിന്‍റെ ടോയലറ്റ് വരെ പുള്ളി എന്നെ അനുഗമിക്കാറുണ്ടായിരുന്നുവന്നത് ഇപ്പോഴും എനിക്കൊരു രസകരമായ ഓര്‍മ്മയാണ്.
എന്തെങ്കിലും ഒരു മാര്‍ഗമുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കില്‍ കക്ഷിയും കൂടി ഉള്ളിലേയ്ക്ക് കയറിവന്ന് എന്നെ മൂത്രമോഴിപ്പിയ്ക്കാന്‍സഹായിച്ചേനേയെന്നുള്ള ഒരു ഭാവമായിരിക്കും തിരിച്ചുവരുമ്പോള്‍ അവളുടെ മുഖത്ത്‌ ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നത്.

റജുല കൊണ്ടുവരുന്ന ഉച്ചഭക്ഷണം പകുതിയിലേറെ എന്നേക്കൊണ്ട് കഴിപ്പിയ്ക്കും. മനപ്പൂര്‍വം രണ്ടാള്‍ക്ക്‌ കഴിക്കാനുള്ള ഫുഡും കൊണ്ടാണ്
മൂപ്പര്‍ വന്നിരുന്നത്.

എനിക്ക് ഇല്ലാതെപോയ ഒരു സഹോദരിയുടെ അഭാവം അവളിലൂടെ
അലിഞ്ഞലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാവുന്നത് ദിവസങ്ങള്‍ കഴിയുന്തോറും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞുതുടങ്ങിയിരിന്നു.

എന്നാല്‍ , ഇതിനെല്ലാമിടയിലും ആ മറുക് എന്നെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അതേക്കുറിച്ച് ചോദിക്കണമെന്നു വിചാരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം എന്‍റെ ഒരു സദാചാരബോധം എന്നെ പുറകോട്ട് വലിക്കും.

അതേക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചാല്‍ എന്നെക്കുറിച്ച് റജുല എന്ത് വിചാരിക്കും.,
എന്നുള്ള ഭീതി എന്നെ പിടികൂടിയിരുന്നോ... ആവോ?...  അറിയില്ല.

എന്തായാലും എനിക്കൊന്നറിയാം....
ആ മറുക് ഇപ്പോള്‍ അവളോടൊപ്പം വലുതായി  അതേസ്ഥാനത്ത് തന്നെ
വിലസ്സുന്നുണ്ടാവാം.

എനിക്കാ മറുക് ഒന്നുകൂടി കാണണം...!!!
കാല്‍ പണത്തൂക്കം പോലും കാമമില്ലാതെ.......!!!
ആ  ഒന്നാംക്ലാസുകാരനായ അവളുടെ പഴയ
കളിക്കൂട്ടുകാരന്‍റെ ബാല്യത്തില്‍ നിന്ന്കൊണ്ടുതന്നെ....!!!!

എങ്കിലേ റജുലയുടെ എന്‍റെ മനസ്സിലുള്ള ചിത്രത്തിന് പൂര്‍ണത വരൂ.....!!!

ഇനിയും ഇത് വലിച്ചുനീട്ടി വായനക്കാരായ നിങ്ങളുടെ വിലപ്പെട്ട സമയം
ഞാന്‍ അപഹരിക്കുന്നില്ല.

എന്നെങ്കിലും എന്‍റെ ഈ നൊമ്പരങ്ങള്‍, ഈ കുറിപ്പ്, റജുല
ലോകത്തിന്‍റെ ഏതെങ്കിലുംഒരു കോണിലിരുന്നുകൊണ്ട് കണ്ടാല്‍
ഇതിന്‍റെ താഴെ അവള്‍ എന്താവും
എഴുതിയിടുക......!!!!!!
കാണും.... അടുത്ത ദിവസം തന്നെ......!!!!

അതിനുമുന്‍പ്തന്നെ എന്‍റെ പ്രിയവായനക്കാര്‍
റജുലയ്ക്ക് ആശംസകള്‍ നേരുമല്ലോ..........